Evinin bulunduğu sokağın köşesindeki mezarlık ürkütüyordu onu. Sırf mezarlığa bakmamak için güçlü bir şekilde direniyor, bakışlarını diğer tarafa çevirmeye gayret ediyordu ama göz ucuyla da arada bir mezarlığa bakmaktan kendini alıkoyamıyordu.
Kısacası; İnsan yaşama kendi yolculuğundan başlıyor. Başlamalı da. Madem ki tek bir hayat bahşedilmiş bize o halde bir amacı ve bir anlamı olmalı.
Bir hiç uğruna beklediğimiz zamanlar oluyor. Hiç gerçekleşmeyecek hayallerin yahut asla dönmeyecek sevdiklerimizin yollarını gözlediğimiz gibi. Kaybettiğimiz tüm değerli yürekler için bekliyoruz bir kez daha. Hiçbir zaman dönmeyeceklerini bilmemize rağmen.
Hangimizin hayalleri, hangimizin umutları yakılmadı ki?
Özlemek diyorum ben. Anlamını bilmesen de sen.
Herkesin insan kılığında gezdiği ama insani özellikler taşımadığı bu ahir zamanda (ahir zaman diyorum çünkü bu kıyametin en net halidir bence) insanların yüreğine merhamet ve hoşgörü tohumlarının ekilmesini temenni edebiliyorum sadece.
Büyük bir bilinmezin içinde doğup büyüyor insanoğlu. Hep yarının bilinmezliğini bugününü tahminleriyle yaşamaya çalışıyor.
Çok şey öğrettin, öğrendim. Neyse. Hoşçakal işte. Hoşça bak üstünü çizdiğim yaşanmışlıklara olur mu?
Kırgınım insanlara, Bahara, Uçan kuşa kırgınım, Düşen yapraklara, Bu şehre, bu yağmura, Dinmeyen ağrılarıma, Kırgınlığıma kırgınım. Sana, Bana, Uzaklara, yollara. Güçlü kalmaya. Ne kadar anlatırsam anlatayım Kelimeler yetersiz. Kelimeler sessiz. Kelimeler… Continue reading "Kırgınlığıma Kırgınım"
Kitaplar... Hayal dünyamızı ve iç dünyamızı güzelleştirip, geliştiren dostlarımız. Ne kadar okuduğumuzda ziyade, ne okuduğumuz önemlidir.
